New advertures in Florida!

Hoi hoi vanuit het zonnige Florida! We hebben de afgelopen weken weer veel meegemaakt! Van ontsnapte paarden tot een nieuwe oprijlaan, en van een verwoest huis tot aan voor het eerst in een auto rijden in Amerika!

2 Maart besloten Sue en Jim ons mee te nemen naar een vlooienmarkt. Ze vertelden ons op de heenweg dat het een erg grote markt was, en daar was geen woord van gelogen! Over het hele terrein waren er (schat ik), meer dan 1000 kraampjes. We besloten met z’n vieren eerst aan het deel te beginnen van alle gebruikte spullen. Dat interesseerde ons wat minder, en wij vervolgden dan ook wat sneller onze weg dan Jim en Sue. We besloten snel door te gaan naar alle nieuwe spulletjes! We vonden er van alles, van petten tot jurken. Ze verkochten er zelf zomaar wapens! Mét munitie! Best angstaanjagend als je ’t mij vraagt. Een paar kraampjes later zagen we nog iets opvallend: puppy’s! Die zagen we echt niet aankomen! En wat waren ze schattig. Als we ’t geld hadden, hadden we er zo een meegenomen mee ’t vliegtuig in! Het was behoorlijk warm die dag, dus besloten we maar eens een ijsje te gaan eten, en natuurlijk kreeg ik ’t weer voor elkaar om te knoeien.. *zucht* Ook waren wij erg slim, en waren we ons vergeten in te smeren.. Verbrand dus helaas..

De volgende dag, begonnen we weer aan ons dagelijkse riedeltje: het mesten van de stallen. Een beetje ongewoon deze keer. Het was onderhand normaal dat er ergens een dekje verdwaald op de grond lag. Dat kwam altijd door Magic (die vind het altijd leuk om met dingen te gooien, die ook maar iets te dicht bij hem in de buurt staan..). Maar deze ochtend troffen we iets ergers aan.. Sue was de vorige avond vergeten de stallen te controleren, en Briscoe zag zijn kans, door los te breken. Overal lagen plastic zakken, stoelen omver gegooid en dekjes op de grond. Ook had hij behoorlijk wat mest achtergelaten.. Ook weer een nieuw avontuurtje meegemaakt dus..

De dag daarop, kwamen we erachter, dat de zaken in Amerika heel anders worden geregeld dan in Nederland. Hier rijden ze gewoon rond in busjes, en als ze buiten iemand zien lopen op het terrein vragen ze of ze interesse hebben in een bepaalde dienst. Zo werd ons die dag gevraagd of de eigenaren van het land interesse hadden in een oprijlaan. Sophie en ik keken elkaar aan, zo van: wat gek, dat vraag je toch niet zomaar? Als ze dat willen, regelen ze dat zelf toch? Sue zag dat anders, haha. We lieten de twee mannen binnen, en Sue en Jim bekeken samen met hen het pad dat er al, een beetje gammel, lag. Twee uur later, toen wij nog vrolijk in onze korte broekjes zaten te verven, kwam er een hele stoet aangereden. Van een grote cementwagen tot een busje waar zo’n 12 man uit kwam. Het werd ons duidelijk: er ging toch iets groots gebeuren. Gezien wij ons vrij ongemakkelijk voelde, omdat we op de plek waar het allemaal zou gebeuren aan het verven waren, besloten we thuis maar wat te eten. 2 Uur later lag er een oprijlaan op ’t pad.

8 Maart hadden we weer gasten te logeren. Sue en Jim kenden ze al, en vonden ze wel gezellig. Dat veranderde snel. De dames waren al een beetje zenuwachtig bij de paarden toen ze de vorige dag hadden gereden. Ze vertelden ons dat ze toch maar een privé les wilde om 11 uur ’s ochtends. Nou, 11 uur ’s ochtend stonden de twee paarden klaar, opgezadeld en al. De vrouw besloot zich te laten zien, en deed net of ze de paarden niet zag. Ze vertelde ons dat ze nu niet wilde rijden, want ze wilden de grotten zien, en dus in de middag wilde rijden. Sue vertelde haar dat we net alle twee de paarden op hadden gezadeld, en dat we ze dan ineens weer zouden moeten afzadelen. Dat interesseerde haar niks. Ze zei: “Oh, ik had helemaal niet gezien dat jullie onze paarden al hadden opgezadeld!” Hun 2 paarden stonden dus gewoon in de stal met een zadel op, terwijl de rest van de kudde buiten braaf hun gras stond te eten. Zelfs toen besloot ze om zich voor de domme te houden, en ze bleef erbij dat ze die middag pas wilde rijden, zelfs nadat wij al het werk al hadden gedaan! Een beetje onbeschoft als je het mij vraagt. Nou goed, Sue en Jim besloten ons dan maar mee te nemen naar het Strawberry Festival. Ook weer een grote markt waar ze allerlei dingen aanbieden, erg gezellig allemaal!

2 Dagen later vertrokken we samen met Jim naar St. Petersburg. Jim zou daar een aantal kantoorzaken regelen, en wij zouden heerlijk een paar uur op het strand verblijven! Soof en ik hadden lekker eten meegenomen, maar helaas dachten de meeuwen dat wij dit met hen zouden delen. Soof werd bestolen, terwijl ze aan het eten was. En even later toen we de zee in gingen, kon ik er net zo hard weer uitrennen omdat er letterlijk meeuwen in onze tassen kropen! Gelukkig schrokken ze van mij (begrijp ik helemaal), en lieten ze ons de verdere middag met rust. :)

16 Maart waren we allebei een beetje verward. Sue was een beetje kribbig, en wij wisten niet waarom. Ze gaf ons twee dagen lang de leiding over de paarden en werkte zelf aan haar ‘mobile home’. (Ja, ze hebben hier tientallen huizen, die ze dan weer verhuren..) Twee dagen later vertelde ze ons, dat haar mobile home compleet verwoest was. Er woonde een klein gezin, maar die deelde mee dat ze per direct het huis gingen verlaten. Sue besloot te kijken, zodat ze het opnieuw zou kunnen verhuren. Maar toen ze het huis binnen ging, trof ze afgezaagde deuren, ja serieus de onderkant van de deur was eraf gezaagd, en de bovenkant hing nog! Ook zaten er gaten in de muur, en waren er overal kinderkrabbels op de muur te vinden. Ze liet ons foto’s zien, en we schrokken ons rot! ‘Zoiets doe je toch niet!?’, was het enige dat wij dachten.. Nu begrepen we waarom Sue zich van d’r geïrriteerde kant had laten zien.

19 Maart was er weer een ‘All-day ride’ geplanned. Zoals gewoonlijk vertrokken wij met Jim naar Tillis Hill. Op het laatste landweggetje stopte hij plotseling en zei: “Nu mag jij rijden, Sophie!” Sooph bedacht zich geen moment, en kroop achter het stuur. Het was even wennen in het begin, want het was een 5.7 liter Ford pickup truck, en dat betekent een flinke motor. Ook was het een soort van grind waar we overheen reden, waardoor je gemakkelijk rond-glibberde. Maar ze deed het goed hoor, en zijn geen gewonden gevallen! ;) De terugweg mocht ik een stukje rijden, natuurlijk erg zenuwachtig, maar het ging best redelijk! Weer een ervaring rijker!

Twee dagen later namen Jim en Sue ons mee naar Pine Island Beach. Daar zouden we de zonsondergang gaan bekijken! Helaas liep dit wat anders, want het was behoorlijk bewolkt, maar er zijn weer leuke foto’s van gekomen, en het strand was heel mooi!

Morgen gaan we weer naar Orlando! Op naar Universal Studios, waar we fijn door het Harry Potter land gaan wandelen! En dan is het helaas nog maar 2 weken bijna. Wel fijn om iedereen thuis weer te zullen zien en met onze hondjes en paardjes te knuffelen, maar we zullen het hier toch wel missen..